Wylot

Komitet pożegnalny w Polsce odstawił mnie na lotnisko w Warszawie i tak zaczyna się moja Amerykańska przygoda. Lotu bezpośredniego do MN nie ma, zatem w obie strony lecę na 2 etapy. Do US lecę przez Paryż, gdyż słyszałam niezbyt dobre historie o holenderskich celnikach. 1,4h w Paryżu na przesiadkę na lotnisku CDG (Charles de Gaulles) to niemal idealny czas. W tym czasie akurat zdążyłam przejść odprawę paszportową na terminalu 2F, złapać autobus na terminal 2E, kupić wodę i ciastko i wkroczyć dokładnie na rozpoczęcie boardingu na moim gate. Lot powrotny odbywa się już przez Amsterdam, ale to nie w tym rozdziale. Ten europejski krótki lot to formalność, ale ten zasadniczy, realizowany przez Delta, to nie lada przygoda. Jeśli liczycie na wygodne, przestronne miejsca w klasie economic, to możecie się przeliczyć. Za to jest parę udogodnień dla pasażerów jak filmy w zagłówku, czy flight tracking gdzie podglądasz swoją podróż. Posiłki na pokładzie to taca, gdzie tylko 1 pudełko zawiera gorący obiad. Reszta opakowań to zimne dodatki, już w Amerykańskim stylu, jak sucha biała bułeczka, czy kawałek żółtego sera zapakowany osobno.
Sama odprawa w US zaskakuje mnie najbardziej. Po tych wszystkich strasznych historiach o kontrolach osobistych i zawracaniu do Polski, moja odprawa paszportowa zajmuje 10’. Celnik zeskanował na moim ciele wszystko co można było i już wszystko o mnie wiedział. Uparł się na ‘związki z Polską’ , na co niewątpliwie wpływ miały 2 gwiazdki na wizie. Za to odprawa bagażowa po prostu mnie rozśmieszyła: gdy celnik zobaczy deklarację celną z Polski, automatycznie zadaje 2 pytania: - any kielbasa? – pierogi? I już. Wkraczasz do US. Trzeba przyznać że przyloty na lotnisku MSP takie trochę starawe: zmęczona wykładzina, pożółkłe ściany, kiepskie oznaczenia…. Najgorzej wygląda droga z odprawy do wyjścia na miasto – zero znaków i same schody (wprost idealnie dla ludzi z bagażami). A wychodząc na sam podjazd od razu czuć tę charakterystyczną Amerykańską wilgotność.

Zdjęcia (8)

Komentarze (0)